ŞANEŞÎN

Ji çîroka “Cixare”

Min dizanî ku êdî ez di destê vê êşê de hêsîr û belengaz im û heta ku qewlê min û kişandina wê neqede her kêliya jiyana min wê bi vê êşa dilê daxkirî bibihure li min. Lê car dibû min bextewarî û kêfxweşî ji wê êşê pê ve nas nedikir. Hemû stran û helbestên melankolîk ji bo min derman bûn. Lewma jî min hemû fîlmên ku me bi hev re temaşe kiribûn dianîn bîra xwe û ku ez careke din temaşe bikim. Hemû avahiyên ku me bi hev re saetek, rojek an jî şevek lê derbas kirî, ji bo min perestgeh bûn ku ji bo kişandina êşa tunebûna wî ava bûbûn. Pê de, min fêm kir ku kolanên em bi hev re qasekê lê mane jî, ji bo min behaneyek bûn. Min ê li wan kolanan birînên dilê xwe bixweranda. Gava fikra dûrketina ji vî bajarî diket hişê min, bi wêrekî min ehd li bajêr dixwend ku ez ê nereviyama.